"Dial M for Murder", Ev, Mercedes ve Anneler...

Sevgili Kaptan,

Sana iki müthiş kadından bahsetmek istiyorum. Burcu Halaçoğlu ve Bengisu Bayrak...

Bengisu ressam ve sinema üzerene yüksek lisans yapmış. Bir Hitchcock hayranı. Pera güzel sanatlarda geçtiğimiz perşembe günü sergisinin açılışında tanıdım kendisini.

Bazen uygulamalardan çok fikri seversiniz hani. Factory Girl'de sevdiğim bir diyalog vardır aklımdan çıkmaz. Ünlü rock star, andy 'nin sergisini gezerken der ki, "insanlar bu konserve kutularına sanat mı diyor ve buna yüzlerce dolar mı ödüyor, anlamıyorum"... ve kız ona cevap verir... "Bu bir fikirdir ve bu fikrin sahibi olan adama verilen değerdir"... Bu felsefeden hoşlandığım için popart bana hep yakın gelmiştir...ve popartçılar...

Bengisu'nun sergisinde de beni heyecanlandıran bir buluş vardı. Öncelikle serginin temelini oluşturan "Dail M for Murder" filminden bahsedelim biraz. Henüz izlemediyseniz bakmakta fayda var derim ben. Ustanın bolca çektiği  hikaye türlerinden biridir ve mükemmel cinayeti tasvir eder. Grace Kelly'nin müthiş performansı göz doldurur. Hitchcock filmleri üzerine çok şey yazılıp söylendiği için burada ustaya saygı kuşağı yapma niyetinde değilim ama bu filme daha önce Bengisu'nun baktığı gözle bakıldığını sanmıyorum.



Sergide ki film karelerine bakarken izlediğim şey, sanatçının gözündeki, ruhunda ki ve kalbinde ki yansımalarının kurgulanmış haliydi...


Bunu ifade etmek için ise şöyle bir yöntem izlemiş;

Filmin içinde bize gösterilmeyen bazı noktalar vardır. Beynimiz bunu kendiliğinden tamamlar. O yüzden bu detaylar ortak bilincin idrak edeceği şekilde serpiştirilir. Mesela esas adamın mektubu okuduğu sahne... Mektupta ne yazdığını görmeyiz... Nasıl bir mektup olduğunu bilmeyiz... Ama yönetmen bizim onu algılamamız için bütün ortamı hazırlar. İşte Bengisu, bu aralıkları kendi gözüyle doldurmuş... Bunu yaparken mektubu tuvale taşıyıp bence böyle bir mektuptu ve üzerinde de bunlar yazıyorduyu anlatırken, filmin içinde ki sözsüz anlara ise içinden geçen baloncukları doldurmuş... Ve yine yönetmenin izleyicisinin algısına bıraktığı başka noktaları, kendi yüreğinden geçen şekliyle harmanlamış....

Segide benim keyif aldığım uygulamalardan bir tanesi ise, filmin içinde Hitchcock'un da yer aldığı bir fotoğraf kullanılmıştır. Bengisu bu fotoğrafı ayrıca çerçevelemiş ve hemen üstadın yanına kendinide yerleştirmeyi unutmamış....

Bengisu'yu bu müthiş fikri ve uygulaması için tebrik edebilmeni isterdim kaptan... Belki karaya çıktığın bir gün birlikte başka sergilere gideriz...

Diğer kadın, Burcu Halaçoğlu ise eminim ayakta alkışlamak isteyeceğin türden biri...

Şöyle bir derdi var:

"Sesler, harfler, heceler, cümleler, Anlatıcı Kim? Anlatılan hikaye kimin? Ait olmadığın bir dilde hikeye anlatmak mümkün mü?"

60 dakika boyunca sizi hipnotize eden ve konuşmayı yeniden öğreten bu oyunun arkasında ki tasarlayıcıları da es geçmemek gerek tabi ki ama Burcu'nun performansı  yenilir yutulur cinsten değildi.




Bir hikaye dinliyorsunuz ama hikaye kimin ya da hikaye neyi anlatıyor umursamıyorsunuz. Çünkü izlerken, siz kendi hikayenizi yazıyorsunuz.

Deneyimlemeni isterdim kaptan, sonra da bana performansı izlerken yaşadığın kendi hikayeni anlatmanı...

 

Bu iki kadınında gösterdiği başarı, çağdaş yaklaşımları ve uygulama alanları hayatın hava kabarcıkları gibi... O kabarcıkların içine girip temiz havayı ciğerlerinize çekiyorsunuz ve dumandan, pislikten arınıyorsunuz bir nebzede olsa... Tıpkı sizin açık denizlerde hergün yaptığınız orsa dalışlarınız gibi...


Ben yolculuk öncesi hazırlıklarıma başladım. Duracağınız ilk limanda sizi karşılıyor olacağım. O güne kadar düşünüz düşüm, nefesiniz nefesim olsun.

Saygılarımla,

Seyr-i Alemciniz.


Not:

Performansı izlemek için;
gösterimler. 9, 16 kasım; 7, 22 aralık 2012
saat. 20:30
yer. GalataPerform
bilet. 20 tl

bilgi ve rezervasyon.
http://www.ba-bel.net/
info@ba-bel.net 

* Gösterimler 30 kişiyle sınırlıdır.
* Performans 60 dakika sürmektedir.

Sergi ve diğer çalışmalar hakkında bilgi almak için;
http://www.bengisubayrak.com/


Dial M for Muder' ı izlemek için;

http://www.izlebizle.net/cinayet-var-1954-turkce-dublaj-izle.html




 

Der Baader Meinhof Komplex

Sevgili Kaptan,

Yıl 1967. Berlin'deyim. Bir grup genç ile tanıştım. Babası rahip olan Gudrun, bir dava uğruna hayatını riske atan Audireas ve çocuklarından vazgeçmiş bir anne olan Ulrike... Başka çocuklarda var grupta ama onların isimlerini hatırlayamıyorum şuan.

 Hepsini ortak bir ülkü altında toplayan şey ise "dava"ları. Birlikte  iki saat geçirdik. Bir araya gelmemizi sağlayan kişi ise "Uli Edel". Uli 'ye ise bu gençleri benimle buluşturma fırsatını "Stefan Aust" isimli bir yazar sağladı.

Öncelikle Uli'ye beni bu genç insanlarla buluşturduğu için teşekkür ediyorum. Çünkü kendi ülkemde bu yıllara gidebilmek için ancak TV Dramalarının içinde sabun köpüğü repliklere, ya da iç gıcıklayan bir erkek sesinin okuduğu şiirlerden ibaret olan belgeseller dışında bir yere bakmam pek mümkün olmuyor.

Bizler alış veriş yapmaktan başka şeyler düşünmeye vakti kalmayan bir nesil olduğumuz için "birşey yapmalıyım" düşüncesini zihninde pek canlandırmayı beceremeyen bir topluluğuz. O yüzden hayatını bir amaca adayan bir grupla karşılaşmak beni film izliyormuşcasına (!) heyecanlandırdı.

Bu çocuklar, hiç düşünmeden ateş ediyorlar, banka soyuyorlar, uçak kaçırıyorlar ve kolayca hayatlarından vaz geçebiliyorlar. Ne yapmaya çalıştıklarını sorduğumda ise Ulrike aynen şöyle cevap verdi 

"bir taş atılırsa, bu cezalandırılması gereken bir davranıştır; bin taş birden atılırsa bu politik bir eylemdir. Bir otomobil ateşe verilirse, bu cezalandırılması gereken bir davranıştır; yüzlerce otomobil ateşe verilirse, bu politik bir eylemdir. Protesto, bana neyin yanlış geldiğini söylememdir; direniş ise benim için yanlış olanın tekrar vuku bulmamasını sağlamamdır.'' 

Fakat en baştan beri şiddet yanlısı olmasalarda nasıl bu duruma getirildikleri hakkına aslında hala çok fikrim yok. Ya da bu iki saat içinde bunu bana pekte iyi anlatamadılar diyebilirim.

Bu çocuklar soy isimleri olan "Baader" ve "Meinhof" u birleştirerek "Baader Meinhof" adıyla örgütleniyorlar. Aynı zamanda "R.A.F" (Rote Armee Fraktion) olarakta anılıyor.

Vikipedi ise bu konuda şöyle buyurmuş:

"RAF'ın ismi Japon paramiliter grup Japon Kızıl Ordusu'undan esinlenilmişti. Genellikle İngilizceye Kızıl Ordu Grubu ya da Partizanı olarak çevrilmekle birlikte aslında grubun kurucuları, komünist işçi hareketinin içinde yer alan, onun bir parçası olan bir militan grup olarak görmekteydiler. Yani örgüt üyeleri, fraksiyon terimini bir politik oluşum içindeki hizipleşme anlamında değil, bir bütünün parçası olmak anlamında kullanmışlardı. "Fraktion" terimi geniş, uluslararası Marksist mücadele yürüten solcu örgütleri tanımlamak için de kullanılmaktadır."

Senin anlayacağın kaptan bu çocuklarda her devrimin çocukları gibi alıştığımız kaybedenler kulübü üyelerinden. Hepimize sevdirilen arabesk bir tavır var ya hani "davalarında haklı ya da haksız kime ne sonunda geberip gittiler"... Neyse ben 1967 Almanya'sına geri dönüyorum. İran Şahı Berlinde.
 
2 Haziran 1967'de İran Şahı Muhammed Rıza Pehlevi'nin Batı Almanya'yı ziyareti sırasında, yumuşak başlı protestolar ayaklanmaya dönüştü. Sürgündeki İranlıların şiddetli protestolarının ardından Alman öğrencilerden geniş destek gören bir grup Şah'ın ziyaret ettiği Berlin Operası'nın etrafına toplandı. Gösteriler sırasında, ilk kez bir gösteriye katılan Benno Ohnesorg adlı öğrenci Batı Almanya polisinin açtığı ateş sonucu öldü.
Devlet ve polis şiddeti gören ve Vietnam Savaşı'na öfkeli kalabalık, Ohnesborg'un ölümüyle iyice hareketlendi ve o gün Alman solu için tarihi bir dönüm noktası oldu. İsmini Ohnesborg'un öldüğü günden alan ve militan anarşist bir grup olan 2 Haziran Hareketi doğdu. Bu olay ayrıca, Thorwald Proll, Horst Söhnlein, Gudrun Ensslin ve Andreas Baader'i Alman alışveriş merkezlerini yakmayı planlayan gevşek bir yapıda bir araya getirdi. Grup elemanları, 2 Nisan 1968 tarihinde Frankfurt'ta tutuklandı ve dört sanık yargılanırken Ulrike Meinhof adlı gazeteci Konkret adlı politik dergide onlar hakkında pek çok sempatizan yazı yazdı.
11 Nisan 1968'de öğrenci hareketlerinin öncüsü ve sözcüsü Rudi Dutschke başından vuruldu. Ağır yaralı olmasına rağmen 1979 yılında, yaralanmasının geç bir sonucu olarak son nefesini verinceye kadar siyasi eylemciliğe devam etti. Saldırgan Josef Bachmann adında muhafazakâr bir işçiydi.

İşte bu çocuklar ile bu olayların arifesinde tanıştım. Sonrasında patlama, çatışma filistin kampları vs vs... Derken hepsini yakaladılar. Tecrit, mahkeme ve kaçınılmaz son.

Onlarla geçirdiğim iki saatin sorumlusun olan "Uli Edel" e söylemek isteyip içimde kalanlar oldu kaptan. Şimdi onları size anlatmak istiyorum. Ne zaman biri beni tarihe ve yaşanmış gerçek olaylara alıp götürmek istese içimde göreceğim herşeyin gerçekliğe uygun olması gerektiği gibi bir şartlanma oluyor. Hele de bu politik bir dönemse beni yolculuğa çıkartanın taraf olma durumunu hemen sorgulamaya başlıyorum. Oysa Steven Spielberg, beni dinazorlar devrine götürdüğünde ona karşı ne kadar da hoşgörülü davranmıştım. O yüzden aceleci davranıp "Uli" ye söylenmediğim için halimden hoşnutum. Ama sözlük yazarlarının neler söylediklerini sizinle paylaşmadan edemeyeceğim. Bakın "entry" ler aynen şöyle;

7.  stefan aust 'la, basta raf'in kurulusunda yer alan, sonra filistin kampindan kacip alman hükümetine siginan peter homann 'in, baader-meinhof 'la tanisikliklarinin ekmeginin yiye yiye bitiremediklerini gözümüze sokmus, bol patlamali film. acikcasini söyleyeyim, senaristi duyunca pek bir objektiflik beklentisiyle filme gitmesem de, az bucuk hakkaniyet bekliyormusum demek ki, hayalkirikligina ugradim.

film, degil mitosu yikmak, onu en klise en haliyle yeniden üretiyor. ilginc bir sekilde, 12 eylül'ü bilmeyen türk gencliginin gecmisi dizilerden "ögrendigi" gibi, deutsche herbst 'i, raf' i bilmeyen alman gencligi de raf'i bu filmle "tanidi". neyse biz mitosa dönelim:

öncelikle ortada raf'in neden ortaya ciktigini, neden siddeti sectigini görmüyoruz. iki dakikalik bir antisah demosu, dolu bir anfi, rudi dutschke 'nin vurulmasi, meinhof'un televizyon röportaji arka arkaya yasak savar gibi acelece siralaniyor ki patlamalara filan gecelim. ne barisci ögrenci/isci hareketlerinin siddetle bastirildigini görüyoruz, ne politikacilarin/bürokratlarin, halkin taleplerine vurdumduymazligini ne bewegung 2.juni 'yi ne de eylemlerin ilk basladigi sirada baader'lerin neredeyse her besinci alman'dan buldugu halk destegini. sürekli bir vietnam-filistin muhabbeti dönüyor; zengin ülke sipalarinin maceraperestliklerine kilif olarak sectigi. arasira meinhof, arkadan bildiri okuyor; provakatif, cignene cignene ici bosalmis cümleler, sinirbozucu bir tonlamayla kulaklarimizi taciz ediyor.

tiplemeler daha bir alem:
baader psikopat, tüm hatunlarin dibi düsüren, buna ragmen kadin düsmani (ensslin haric, onunla güzel ciplak sahneleri var tabii), yakisikli asi. sürekli sinirlerini kaybediyor, olur olmaz yerde patliyor, ona ragmen catisma sahnesinde sigara icecek, yoldasiyla cakmak alisverisi yapacak kadar über cool. disipline gelemiyor. tabii cezaevine düsünce durumun ne kadar feci oldugunu anliyor, ah ne yaptik biz oluyor, yine de mahkemede espri üstüne espri patlatiyor, zavalli hakimi sapsallastiriyor. dengesiz, malin önde gideni.

meinhof, evinden sikildigi icin maceraya atilan, bos bos gezevelikler eden,ne istedigini bilmeyen, sinir krizinin esiginde hafif salakimsi ev kadini. zaten o güzelim hapis kosullarini da o yüzden kaldiramiyor, yoksa adamlar sana özel hapishane yapmis, gir icine otur, mis. yok, oraya buraya mektup yaziyor ortaligi ayaga kaldiriyor. holger meins 'in, aclik grevinde öldügü arada, kapilarin izole edildigi siralarda filan ara sira gardiyanlar sertlesiyor ama teröristsin o kadarina da katlan yanee.

 

ensslin, seksi, siddet manyagi top model ama o da über cool bi hatun allah'i var.

ensslin'le meinhof yanlis eylem secimi yüzünden sacsaca basbasa kavga eden tikilere dönüsüyorlar hapiste (gerci yönetmen bunu senaryoya kendilerinin soktugunu söyledi ama, olmus olabilir de yani) baader amsalak, ensslin ne derse ona kaniyor. meinhof'un üstüne bi gidiyorlar, bu da dayanamayip intihar ediyor mecburen. filistindekiler bu yoz tiplemelere sirf antisiyonist olduklari icin katlaniyorlar. (adamlara sorunlari olan yoldaslarini^*israil ispiyonu diye öldürtmeye kalkiyor baader'le ensslin. o kisi de stepfan aust'la calisiyor büyüyünce. bu olayin, kendinden baska yasayan tanigi olmadigindan, sözüne inaniyoruz tabii.) günde iki kere aranan hücrelerinde silahtan, kendi yaptiklari telefonlara kadar ne ararsan var zaten. en sonunda ortaligi o kadar gereksiz kana buladiktan sonra (etraf kan gölü, patlama üstüne patlama,amerikan üslerinde yerde can cekisen bacagi , kolu kopuk sahislara yakin cekim sahneleri, özel efektin anuna koyuyoruz, harika) intihar ediyorlar da biz de kurtuluyoruz hücrelerinde giderek zavallilasan bu tiplemelerden. filmin en akli basinda zati gizli servis baskani, garibim hükümete laf geciremedigi icin oluyor zaten bütün bunlar. (bu arada bütün vatandaslarin bilgileri ilk kez bir bilgisayar merkezinde toplaniyor. o zamanlar pc yok, bilgisayarlar devletlere satiliyor, almanya bu isin faidesini görünce, parasi yeten ne kadar devlet varsa siraya giriyor. buna güzel bir atif die dritte generation filminde vardir.) tabii hükümetin böylelikle az da olsa sucu var bu islerde olmus oluyor, kiziyor insan haliyle.

ikinci ücüncü nesillerse zaten dangalak, gözü dönmüs, beyni yikanmis picler. ben bile gebertirim onlari, o derece.

filmde senaristin buldugu tabii akisi bir sekilde heyecanli tutmak istedigi icin degistirdigi yerleri say say bitmiyor -sözgelimi jürgen ponto 'nun esi, gercekle bir alakasi olmayan sahneler yüzünden, bundesverdienstkreuz madalyasini geri verdi- ama hey, bu bir tarih dersi degil adamim, izleyicinin sinemaya gelmesi gerek.

neredeyse figuran rollerine kadar alman sinemasinin crem de la cremini biraraya getiren castin oyunculuguna, söylecek pek bir sey yok. kafamizdaki terörist neyse onu fenafillaha erdirmisler. bruno ganz zaten baba. siddetin estetize edilisini filan ben patlamalardan göremedim. haa, su sahneye bakiniz derim yine de:

http://www.widescreen-vision.de/...on_16092008_07.jpg
adamlar sanki memleketin en iyi korunan zatlarindan birine^*suikast düzenlemiyorlar da, annie leibovitz 'e poz veriyorlar. ha hazir leibovitz demisken bir de bu var tabii:

`http://d.yimg.com/...3fyatd71quqjnrbmdkurw--#309,232`
nedir, hic mi kürklü ve converseli, hücresinde meditasyon yapan adam görmediniz?

islak, aralik dudakli, kisik skerim bakisli, orijinal arama ilanlarindan esinlenilen afis de su:

http://www.cinefacts.de/...inhof_komplex_plakat_4.jpg

alman sinemasina ilgiliyseniz, hatirla sevgili 'nin türk yakin tarihini dogru ve objektif yansittigina inaniyorsaniz, moritz bleibtreu 'yu, johanna wokalek 'i fantazilerimden eksik etmem diyorsaniz, buyrunuz.

botox notu: linklere el attim. baska seyler de oldu sözgelimi, stephan aust basta brigitte mohnhaupt und christian klar gibi filminde kullandigi kisilerle hic görüsmemis, fikirlerini almamis olmakla övündü, brigitte mohnhaupt'un seks sahnelerinin, raf'in devrimci kisiligine acik bir saldiri oldugu gerekcesiyle yaptigi mahkeme basvurusu reddedildi. gerekce sanatci özgürlügü. "sadece ve sadece gercegi anlatacagiz, mitosu yikiyoruz"cular mahkemede her ne hikmetse "bu bir filmdir, gercekleri yansitmak gibi bir iddiamiz yok" dediler, pronto ailesine. ensslin'i hic bir tarihi gercege uymayacak sekilde önderlik, femme fatale vs. olarak stilize etmelerinin, alman teenagerlarina yönelik bir pr olayini oldugunu citlativerdi muhtelif röportajlarinda johanna wokalek. bu arada filmimiz tereciye tere satamadigindan oscar alamadi. hemen bana ne demeyin, ne kadar patlama gümleme fetisistinin, romantik kalbin kirildigini bir bilseniz...

(sekundant, 29.10.2008 22:08 ~ 18.03.2009 08:37)

--- spoiler ---
neredeyse vandal olarak anılan raf'ın şiddeti seçme durumu bence net bir şekilde anlatılıyor. ciddi anlamda bir baskı var, hem sağcılardan hem de onları manuple eden basın tarafından. üstelik hitler rejimi görmüş bir gençlik var, korku içerisinde. hızlı ve etkili bir biçimde tehlikeyi atlatma derdindeler.

baader'in maço, kadın düşmanı, kibirli, çok havalı bir adam olmadığını söyleyen maalesef ki bir kaynak yok. fakat buna rağmen çiğ ve dürüst öfkesi için sevilebilir. ensslin hakkında da baader'i kayıtsız şartsız onaylama eğilimli olmadığını söyleyen bir tanık yok. meinhof da sessiz, hüzünlü bir "ciddi melek" olarak anılır. yani karakterler karikatürize olmaklar beraber bence yerinde. özellikle baader'in yıllar geçtikçe olgunlaşması, hapishane yıllarında çok daha "tahammül edilebilir" bir karaktere dönüşmesi bence son derece hoş bir detay.

avukatlarına zorla cüzdan çaldırdıkları bölümde, hemen arkasından kendi arabası çalınan baader, olayın sonrasında yasadışılığı politize bir biçimde uygulamaya başlıyor. halkı değil, büyük bankaları soyuyorlar. sağa sola ateş etmeyip, bilinçli suikastler düzenliyorlar.

raf, oldukça züppe görünüyor. ama maalesef ortada bunun aksini kanıtlayan bir bilgi yok. filistinde çıplak güneşlenme ile bilgiler baader filminde de veriliyor. ancak kampta kadın erkek beraber kalmak konusunda ısrarcı oldukları, cinsel özgürlük ve emparyalizmle savaşın beraber yürütüleceğine inandıkları kesinleşmiş bilgiler. "sikişmekle ateş etmek aynı şeydir" gibi laflar tellafuz ettiklerine dair bilgiler de var başka kaynaklarda.

meinhof'un yakalandığı sırada histerik bir biçimde ağlamaya başladığına dair hiçbir bilgi yok. bilakis ulrike isimli biyografisinde, direndiği, "domuzlar" diye bağırarak çırpındığı söyleniyor. bunun, filme sinemasal bir etki katmak için eklendiğini düşünülebilir. fakat filmin devamında da savunulan "yaptığı şeyleri sonuçlarını düşünmeden yapmış, pişman kadın" tiplemesinin başladığı nokta burası aslında. yine aynı kitapta ensslin ve meinhof'un hapisanenin ilk günlerinde özellikle çocuklarını terk etmiş iki anne olarak birbirlerine destek oldukları, fakat zamanla iki düşmana dönüştükleri anlatılıyor, hatta iki karakter filmde tıpkı kitaptaki kelimelerle hakaret ediyorlar birbirlerine

ikinci ve üçüncü nesilin eylemlerini teorik ve pratik olarak liderlerini kaybetme korkusunun baskın olduğu bir ruh hali ile yaptıkları oldukça açık. yeteli olamıyor, çözüme ulaşamıyor ve dozu gittikçe arttırıyorlar. bu du açıklanabilir. elbette aldıkları uluslararası destek de dile getiriliyor. ayrıca yürüttükleri kampanyayı diğer ülkelerdeki elçilikleri kullanarak, hatta uçak kaçırarak büyütüyorlar, yani uluslararası bir soruna dönüştürüyorlar. bu açıdan başarılı oldukları söylenebilir. birinci nesilden çok daha organize çalışıyorlar.

hapishane koşulları, özellikle ilk yıllarda çok korkutucu. bunun da bazı sahnelerde verildiğini düşünüyorum. ancak daha sonrası için bir rahatlama olduğu söylenebilir. fakat meinhof ve ensslin'in kaldığı hapishane ile diğerlerininki farklı, dolayısıyla tüm "şefler" öle bir arada rahat rahat toplantılar falan düzenleyemiyor, aralarındaki iletişimi avukatlar sağlıyor. bununla birlikte, iki kişilik yer yatakları ve televizyonlarla rahat birer hücre yaşamı sürdürdüklerine dair bir bilgi de yok. hatta möller, yani sağ kurtulan kişi, hapisten çıktıktan sonraki yaşamında da çok ciddi görme, işitme, konuşma rahatsızlıkları ile mücadele ediyor.

tabii ki en tartışmalı bölüm intihar bölümü. her şeyden önce, meinhof'un intihar etmesi için sebepler yerindeymiş havası yaratılıyor. diğerlerinin de intihar etmek için içeri nasıl cephane aldıkları ile ilgili devlete ait bir takım komplo teorileri tekrarlanıyor, nasıl olduysa enseye isabet eden bazı kurşunlara değinilmiyor. yetmiyor, dışardaki raf üyelerinin de bu gerçeği bildiği ancak gizledikleri ima ediliyor. fakat filmi "tarafsız" kılma niyetiyle buna da politik bir kılıf uyduruluyor: kaderlerini ellerine almak istediler!

sonuç itibari ile, bütünüyle raf karşıtı, raf'ı sığ bir terör örgütü, raf elamanlarını da şiddet meraklısı piskopatlar olarak gösteren bir filmi, bu ikiyüzlü, manuplatif filme tercih ederdim. bu film, size inanabileceğiniz bir dava, özdeşleşebileceğiniz karakterler veriyor ve sonuçta, hepsinin işlevsiz ve umutsuz birer çaba olduğuna ikna oluyorsunuz.
--- spoiler ---

(sureyya goes to the club, 14.04.2009 00:51)

 

Başka yorumlarda var kaptan ilgini çekerse kendin girip bakabilirsin.  Ama bütün bunları okumadan benim sana tavsiyem tabi ki seninde bu çocuklarla tanışman. Bunun için aşağıda ki linki rüzgara verdim en yakın zamanda yelkenlerden içeri süzülür.

Son olarak ne tarz eleştiri alırsa alsın bu tip filmlerin yapılmasını diliyorum. Gudrun'un da dediği gibi "ilahiyatçılar hep umar" !!!
 Öyle değil mi kaptan :)

Saygım ve sevgim dümeninizde...

                                                   Seyr-i Alemciniz.


http://www.sinegoz.com/alman/der-baader-meinhof-komplex-2008/

 

Bir martıyım ben, yo yo değilim....

Sevgili Kaptan,

 

Yaşamaya ara verdim bu aralar. Turistik vizem bitmek üzere. Geminin yolunu gözler oldum. Nicedir sizden haber alamamanın hüznü içindeyim. Eğer dalgalar sesimi size ulaştırıyorsa yeni rotanız “bulanık sular” olsun.

Bilirim dibi görünen suları seversiniz siz ama bulanık suların gizemini ancak ve ancak içine atlamaya cesaret ederseniz hissedersiniz.

 

Bugün bir martıyla ahbaplık ettik. Uçmaktan hayli sıkılmış bir martı. Kanatlarını çırpacak hali kalmamış. Birlikte uzun bir yürüyüşe çıktık. Nereye gittiğimizi bilmeden  az ve öz gittik. Ara sıra anlamsız birkaç cümle kurduk birbirimize vakti geldiğinde kullanmak üzere sakladık onları. Sonra yorulunca yürümekten sessizliğe gömmek istedik kendimizi. Durduk. Birbirimize hiç bakmadan gömülmek üzere hazırlık yapmıştık ki inceden gelen kadın çığlığı ile ikimizde irkildik. Sese doğru döndü göz bebeklerimiz, kirpiklerimiz ayak parmaklarımızın ucu. Kadın bağırmak için nefes alıyor sonra da ayak izi bırakacak gibi sesler çıkartıyordu. Sesine yaklaştık kadının. Kulaklarımızdan içeri süzülmesine izin verdik. Bedenimizi karış karış bir çırpıda gezip kalbimizin içinde mola alan bir sesi vardı.

 

Ben, martı ve kadının sesi oradan birlikte ayrıldık. Artık hem sessiz hem de çığlıklıydık. Üç kişilik bir yoldaşlık oldu bir an için yolculuğumuz. Gündoğumu gibi bir yerlerde ayrıldık. Üçümüzde hem önümüze hem de birbirimize bakar halde yürüdük bir süre.

 

O an bir şarkı çıksın karşıma istedim. İçinde benden hiçbir şey olmayan bir melodisi olsun …yavaşça kavrasın belimi notaları… “dumandan gecelerim olsun içime çekebileceğim” diye bir söz olsun şarkıda...

 

Sonra ıslık çalan ağaçlar arasına karıştım bir ara. Yapraklar dans ediyor ıslıklarda…Ben yüzümü denize döndükçe pusulam beni dağlara götürür durur buralarda.

 

Ben gelemiyorum, sen dön kaptan.

 

Saygılarımla,

 

Seyr-i Alemciniz.